شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان = که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان
مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت = گفت اى چشم و چراغ همه شیرین سخنان
تا کى از سیم و زرت کیسه تهى خواهد بود = بنده من شو و برخور ز همه سیمتنان
کمتر از ذره نه‏اى پست مشو مهر بورز = تا به خلوتگه خورشید رسى چرخ زنان
بر جهان تکیه مکن ور قدحى مى دارى = شادى زهره جبینان خور و نازک بدنان
پیر پیمانه کش من که روانش خوش باد = گفت پرهیز کن از صحبت پیمان شکنان *
دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل = مرد یزدان شو و فارغ گذر از اهرمنان
با صبا در چمن لاله سحر مى‏گفتم = که شهیدان که‏اند این همه خونین کفنان
گفت حافظ من و تو محرم این راز نه‏ایم = از مى لعل حکایت کن و شیرین دهنان

*:

سوره مبارکه بقره، آیه 25

سوره مبارکه حجر، آیه 33

سال‏ها پیروى مذهب رندان کردم = تا به فتوى خرد حرص به زندان کردم
من به سرمنزل عنقا نه به خود بردم راه = قطع این مرحله با مرغ سلیمان کردم*
سایه‏اى بر دل ریشم فکن اى گنج روان = که من این خانه به سوداى تو ویران کردم
توبه کردم که نبوسم لب ساقى و کنون = مى‏گزم لب که چرا گوش به نادان کردم **
در خلاف آمد عادت بطلب کام که من = کسب جمعیت از آن زلف پریشان کردم
نقش مستورى و مستى نه به دست من و توست = آن چه سلطان ازل گفت بکن آن کردم
دارم از لطف ازل جنت فردوس طمع = گر چه دربانى میخانه فراوان کردم
این که پیرانه سرم صحبت یوسف بنواخت = اجر صبریست که در کلبه احزان کردم
صبح خیزى و سلامت طلبى چون حافظ = هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم
گر به دیوان غزل صدرنشینم چه عجب = سال‏ها بندگى صاحب دیوان کردم

*:

سوره مبارکه نمل، آیات 20، 22 و 28.

**:

سوره مبارکه نساء، آیه 18

سوره مبارکه شوری، آیه 25

خیز تا خرقه صوفى به خرابات بریم = شطح و طامات به بازار خرافات بریم
سوى رندان قلندر به ره آورد سفر = دلق بسطامى و سجاده طامات بریم
تا همه خلوتیان جام صبوحى گیرند = چنگ صبحى به در پیر مناجات بریم
با تو آن عهد که در وادى ایمن بستیم = همچو موسى ارنى گوى به میقات بریم*
کوس ناموس تو بر کنگره عرش زنیم = علم عشق تو بر بام سماوات بریم
خاک کوى تو به صحراى قیامت فردا = همه بر فرق سر از بهر مباهات بریم
ور نهد در ره ما خار ملامت زاهد = از گلستانش به زندان مکافات بریم
شرممان باد ز پشمینه آلوده خویش = گر بدین فضل و هنر نام کرامات بریم
قدر وقت ار نشناسد دل و کارى نکند = بس خجالت که از این حاصل اوقات بریم
فتنه مى‏بارد از این سقف مقرنس برخیز = تا به میخانه پناه از همه آفات بریم
در بیابان فنا گم شدن آخر تا کى = ره بپرسیم مگر پى به مهمات بریم
حافظ آب رخ خود بر در هر سفله مریز = حاجت آن به که بر قاضى حاجات بریم

* :

سوره مبارکه بقره، آیه 260

سوره مبارکه اعراف، آیه 143

سوره مبارکه طه، آیات 11، 12، 17، 67 و 70

سوره مبارکه قصص، آیه 30

عمر بگذشت به بى‏حاصلى و بوالهوسى = اى پسر جام مى‏ام ده که به پیرى برسى
چه شکرهاست در این شهر که قانع شده‏اند = شاهبازان طریقت به مقام مگسى
دوش در خیل غلامان درش مى‏رفتم = گفت اى عاشق بیچاره تو بارى چه کسى
با دل خون شده چون نافه خوشش باید بود = هر که مشهور جهان گشت به مشکین نفسى
لمع البرق من الطور و آنست به = فلعلى لک آت بشهاب قبس *
کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش = وه که بس بى‏خبر از غلغل چندین جرسى
بال بگشا و صفیر از شجر طوبى زن = حیف باشد چو تو مرغى که اسیر قفسى
تا چو مجمر نفسى دامن جانان گیرم = جان نهادیم بر آتش ز پى خوش نفسى
چند پوید به هواى تو ز هر سو حافظ = یسر الله طریقا بک یا ملتمسى

* :

سوره مبارکه مریم، آیه 53

سوره مبارکه طه، آیه 9

سوره مبارکه قصص، آیه 29

سوره مبارکه نمل، آیه 7

وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانى = حاصل از حیات اى جان این دم است تا دانى
کام بخشى گردون عمر در عوض دارد = جهد کن که از دولت داد عیش بستانى
باغبان چو من زین جا بگذرم حرامت باد = گر به جاى من سروى غیر دوست بنشانى
زاهد پشیمان را ذوق باده خواهد کشت = عاقلا مکن کارى کورد پشیمانى
محتسب نمى‏داند این قدر که صوفى را = جنس خانگى باشد همچو لعل رمانى
با دعاى شبخیزان اى شکردهان مستیز = در پناه یک اسم است خاتم سلیمانى  *
پند عاشقان بشنو و از در طرب بازآ = کاین همه نمى‏ارزد شغل عالم فانى 
یوسف عزیزم رفت اى برادران رحمى = کز غمش عجب بینم حال پیر کنعانى
پیش زاهد از رندى دم مزن که نتوان گفت = با طبیب نامحرم حال درد پنهانى
مى‏روى و مژگانت خون خلق مى‏ریزد = تیز مى‏روى جانا ترسمت فرومانى
دل ز ناوک چشمت گوش داشتم لیکن = ابروى کماندارت مى‏برد به پیشانى
جمع کن به احسانى حافظ پریشان را = اى شکنج گیسویت مجمع پریشانى
گر تو فارغى از ما اى نگار سنگین دل = حال خود بخواهم گفت پیش آصف ثانى

 *:

سوره مبارکه نباء، آیه 55

سوره مبارکه اعراف، آیه 180

تو مگر بر لب آبى به هوس بنشینى = ور نه هر فتنه که بینى همه از خود بینى
به خدایى که تویى بنده بگزیده او = که بر این چاکر دیرینه کسى نگزینى
گر امانت به سلامت ببرم باکى نیست = بى دلى سهل بود گر نبود بى‏دینى *
ادب و شرم تو را خسرو مه رویان کرد = آفرین بر تو که شایسته صد چندینى
عجب از لطف تو اى گل که نشستى با خار = ظاهرا مصلحت وقت در آن مى‏بینى
صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم = عاشقان را نبود چاره بجز مسکینى
باد صبحى به هوایت ز گلستان برخاست = که تو خوشتر ز گل و تازه‏تر از نسرینى
شیشه بازى سرشکم نگرى از چپ و راست = گر بر این منظر بینش نفسى بنشینى
سخنى بى‏غرض از بنده مخلص بشنو = اى که منظور بزرگان حقیقت بینى
نازنینى چو تو پاکیزه دل و پاک نهاد = بهتر آن است که با مردم بد ننشینى
سیل این اشک روان صبر و دل حافظ برد = بلغ الطاقه یا مقله عینى بینى
تو بدین نازکى و سرکشى اى شمع چگل = لایق بندگى خواجه جلال الدینى

* :

سوره مبارکه احزاب، آیه 72

سوره مبارکه بقره، آیه 283

بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوى = مى‏خواند دوش درس مقامات معنوى
یعنى بیا که آتش موسى نمود گل = تا از درخت نکته توحید بشنوى*
مرغان باغ قافیه سنجند و بذله گوى = تا خواجه مى خورد به غزل‏هاى پهلوى
جمشید جز حکایت جام از جهان نبرد = زنهار دل مبند بر اسباب دنیوى
این قصه عجب شنو از بخت واژگون = ما را بکشت یار به انفاس عیسوى
خوش وقت بوریا و گدایى و خواب امن = کاین عیش نیست درخور اورنگ خسروى
چشمت به غمزه خانه مردم خراب کرد = مخموریت مباد که خوش مست مى‏روى
دهقان سالخورده چه خوش گفت با پسر = کاى نور چشم من بجز از کشته ندروى
ساقى مگر وظیفه حافظ زیاده داد = کشفته گشت طره دستار مولوى

* :

سوره مبارکه بقره، آیه 260

سوره مبارکه اعراف، آیه 143

سوره مبارکه طه، آیات 11-12-17-67-70