سلام

من یه جوونی میون بقیه، اومدم تا تو این غریبی قرآن، یکم از این یار همیشگیه اهل یت بحرفم.

همونطور که امام باقر علیه السّلام فرمود که رسول خدا فرمودند: من نخستین کسى هستم که روز قیامت با کتاب و اهل بیتم بر خداى عزیز و جباّر وارد مى‏شوم، سپس امّتم وارد مى‏شوند، آنگاه از ایشان مى‏پرسم با کتاب خدا و اهل بیتم چه کردید؟.

از اونطرف وقتی میبینم اینقدر میشه از قرآن استفاده مناسب برد و راهو از بیراهه شناخت، حیفم میاد از چیز دیگه ای بنویسم. توی نهج البلاغه اومده که:

امام علی علیه السّلام فرمود: ... سپس قرآن را بر پیامبر فرو فرستاد، که نوری است که چراغ‏های آن خاموش نمی‏شود، افروختگی آن از میان نمی‏رود، دریائی که کسی به ته آن نمی‏رسد، راه راستی که هیچ کس از آن گمراه نمی‏شود، پرتوی که نورانیّت آن به تاریکی نمی‏گراید، فرقانی - وسیله باز شناختن حق از ناحق - که برهان آن سستی پیدا نمی‏کند، وسیله بیانی که ارکان آن فرو نمی‏ریزد، شفائی که بیماری به آن راه ندارد، بزرگی و عزتی که یاران آن دچار شکست نمی‏شوند و حقّی که یاوران آن درمانده نمی‏گردند. معدن و مرکز ایمان، سرچشمه‏ها و دریاهای دانش، باغها و برکه‏های دادگری، پایه‏های اسلام و شالوده‏های آن و وادیها و بوستانهای حق است. دریائی است که هرچه از آن آب بردارند چیزی از آن نمی‏کاهد، چشمه هائی است که هر اندازه از آنها برگیرند نقصانی در آنها پیدا نمی‏شود، آبشخورهائی که هرچه مردمان از آنها بنوشند کاستی به آنها راه ندارد، منزلگاههائی که مسافران راه آنها را گم نمی‏کنند، نشانه هائی که بر مسافران پوشیده نمی‏ماند و قلّه هائی که از آن بالاتر نمی‏توان رفت.

به هر حال من میخوام بنویسم از کنج مذهبیه دلم و البته سعی میکنم بیشتر از مقاله ها و مطالب تحقیق شده استفاده کنم.

امیدوارم خوشتون بیاد و مورد استفادتون باشه.